Port Fairy
10 Mei 2014 | Australië, Apollo Bay
Na lang wachten weer een aantal verhalen van ons.
Zaterdag 10 mei,
Vandaag onze reis via de Great Oceaan Road vervolgd, wij gaan naar het Otway Nationaal park en na een prachtige route door dichte bebossing en open plekken worden we nog verrast door een groep kangoeroes die lopen te grazen in de wei. Na 14 km komen we aan in het zuidelijkste puntje van Victoria en gaan het Cape Otway Lighthouse , de oudste vuurtoren van het land bewonderen . Het was vroeger een gevaarlijk punt voor navigerende schepen er zijn er die te pletter zijn vergaan op de rotsen. Men noemde dit stukje kust ook wel de Shipwrecks Coast, dat zegt al genoeg. Rondom de ligthouse staan nog de huizen waar in gewoond werd en daarnaast hebben ze er een park met wat bezienswaardigheden neer gezet. Maakte niet zoveel inruk op ons. Vuurtoren is leuk, naar boven en van daaruit een prachtige vieuw ver over de zee over reusachtige kliffen . De weg weer terug naar de Great Oceaan Road en vervolgens een stop gemaakt bij de beroemdste Australische natuurlijke wonderen: de twaalf Apostelen. Dat zijn rotspunten van kalksteen die oprijzen uit het kolkende water van de Indische oceaan. Het is fascinerend omde grote rotspunten van dichtbij te bewonderen. Op een ander punt Loch Ard Gorge kun je naar beneden lopen en zie je hoe groot die kliffen zijn, je voelt je dan heel klein. Het is een bijzondere ervaring op het strand te lopen. Door de bijzondere akoestiek dringt het geluid van water en wind nog meer door . Ook hier staan twee rotsformaties in zee. Het strand was heerlijk en het zand voelde heel los aan. Ik maakte een hart in het zand met onze namen en een dame kwam voorbij en zei: nog altijd jong van hart. Voelde ook zo we blijven jong van binnen Ha, ha grapje. Na dit schouwspel zijn we naar het volgende rotsformatie gegaan met een eigen story. De London Arch , vroeger de London bridge. Het is moeilijk voor te stellen, maar de rotspunt in het water was vroeger door een natuurlijke brug verbonden met het vaste land . De stenen brug was vernoemd naar de London bridge. Iedereen wandelde over de brug tot 1990. Toen stortte de brug in zonder enige waarschuwing of voortekenen. Maar aan de overkant op het eiland stonden twee mensen en die zijn met een helikopter ervan afgehaald . Het is goed te zien en leuk het verhaal erbij te weten van het ontstaan. Zo dat was genoeg over de kalkstenen rotsen aan de kust, wij gaan onze eind bestemming voor deze dag op zoeken en dat is Port Fairy.Onderweg door Warrnambool gereden en toen zag ik een opvallend fiets monument staan later nagekeken wat het betekende . Dit is ter ere van de jaarlijkse Melbourne to Warrnambool Classic over circa 250-300 km. Deze wielerklassieker bestaat sinds 1895 en is daarmee de op een na oudste in de wereld. ( na Luik-Bastenaken- Luik). Leuk weetje voor de wielrenners die dit lezen. Aangekomen bij B
Zaterdag 10 mei,
Vandaag onze reis via de Great Oceaan Road vervolgd, wij gaan naar het Otway Nationaal park en na een prachtige route door dichte bebossing en open plekken worden we nog verrast door een groep kangoeroes die lopen te grazen in de wei. Na 14 km komen we aan in het zuidelijkste puntje van Victoria en gaan het Cape Otway Lighthouse , de oudste vuurtoren van het land bewonderen . Het was vroeger een gevaarlijk punt voor navigerende schepen er zijn er die te pletter zijn vergaan op de rotsen. Men noemde dit stukje kust ook wel de Shipwrecks Coast, dat zegt al genoeg. Rondom de ligthouse staan nog de huizen waar in gewoond werd en daarnaast hebben ze er een park met wat bezienswaardigheden neer gezet. Maakte niet zoveel inruk op ons. Vuurtoren is leuk, naar boven en van daaruit een prachtige vieuw ver over de zee over reusachtige kliffen . De weg weer terug naar de Great Oceaan Road en vervolgens een stop gemaakt bij de beroemdste Australische natuurlijke wonderen: de twaalf Apostelen. Dat zijn rotspunten van kalksteen die oprijzen uit het kolkende water van de Indische oceaan. Het is fascinerend omde grote rotspunten van dichtbij te bewonderen. Op een ander punt Loch Ard Gorge kun je naar beneden lopen en zie je hoe groot die kliffen zijn, je voelt je dan heel klein. Het is een bijzondere ervaring op het strand te lopen. Door de bijzondere akoestiek dringt het geluid van water en wind nog meer door . Ook hier staan twee rotsformaties in zee. Het strand was heerlijk en het zand voelde heel los aan. Ik maakte een hart in het zand met onze namen en een dame kwam voorbij en zei: nog altijd jong van hart. Voelde ook zo we blijven jong van binnen Ha, ha grapje. Na dit schouwspel zijn we naar het volgende rotsformatie gegaan met een eigen story. De London Arch , vroeger de London bridge. Het is moeilijk voor te stellen, maar de rotspunt in het water was vroeger door een natuurlijke brug verbonden met het vaste land . De stenen brug was vernoemd naar de London bridge. Iedereen wandelde over de brug tot 1990. Toen stortte de brug in zonder enige waarschuwing of voortekenen. Maar aan de overkant op het eiland stonden twee mensen en die zijn met een helikopter ervan afgehaald . Het is goed te zien en leuk het verhaal erbij te weten van het ontstaan. Zo dat was genoeg over de kalkstenen rotsen aan de kust, wij gaan onze eind bestemming voor deze dag op zoeken en dat is Port Fairy.Onderweg door Warrnambool gereden en toen zag ik een opvallend fiets monument staan later nagekeken wat het betekende . Dit is ter ere van de jaarlijkse Melbourne to Warrnambool Classic over circa 250-300 km. Deze wielerklassieker bestaat sinds 1895 en is daarmee de op een na oudste in de wereld. ( na Luik-Bastenaken- Luik). Leuk weetje voor de wielrenners die dit lezen. Aangekomen bij B
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
